Βαντερβέλντε, Εμίλ

(Émil Vandervelde, Βρυξέλλες 1866 – 1938). Βέλγος πολιτικός, αρχηγός του Βελγικού Εργατικού Κόμματος. Έγινε βουλευτής το 1900, υπουργός Επισιτισμού το 1914 με την κήρυξη του πολέμου και, από το 1914 έως το 1918, διετέλεσε διαδοχικά υπουργός Δικαιοσύνης και Εξωτερικών. Ο Β. ήταν ένα από τα κορυφαία στελέχη της Β’ Διεθνούς και ένας από τους χαρακτηριστικότερους αντιπροσώπους της σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογίας. Η θέση του αυτή εκφράστηκε με την αμετακίνητη προσήλωσή του στο ιδεώδες της δημοκρατίας και τη μαχητική απόκρουση της επαναστατικής δικτατορίας ως αναγκαίας πολιτικής διαδικασίας για τη μετάβαση σε μια αληθινά δημοκρατική κοινωνία. Ο σοσιαλισμός, σύμφωνα με τον Β., θα προέλθει όχι από την ταξική σύγκρουση αλλά από την ειλικρινή συνεργασία των κοινωνικών ομάδων. Η κατοχύρωση των κεκτημένων της εργατικής τάξης και η διεκδίκηση νέων παραχωρήσεων στο πλαίσιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας αποτελούν κατά τον Β. τις προϋποθέσεις για την πραγμάτωση των στόχων του λαϊκού κινήματος και την τελική επικράτηση του σοσιαλισμού. Η πολιτική θεωρία του Β. είναι ένα κράμα σοσιαλισμού και παραδοσιακού αστικού φιλελευθερισμού. Ο Β. έγραψε πλήθος σοσιαλιστικών έργων, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν Η έγγεια ιδιοκτησία στο Βέλγιο (1902), Το αγροτικό ζήτημα στο Βέλγιο (1902), Ο αγροτικός σοσιαλισμός (1908), Η γενική απεργία στο Βέλγιο (1914), Ο σοσιαλισμός κατάτου κράτους κ.ά. Το 1924 επισκέφτηκε την Αθήνα.